İnsanların diğerlerinden hep "aynı", "ilk günkü gibi" kalmalarını beklemeleri ne büyük cüret!
Oysa biz değil miydik değişime direnemeyeceğimizden dem vuran? Biz değil miydik "eskimemek" eşyanın tabiatına aykırıdır diyen?
Gerçekçilik etiketinden taviz vermiyor gibi görünsen de, "kibir denen melanet yanıma bile yaklaşamaz" desen de, kamil insan olsan da kimilerine göre; sen de aynı hadsizliği yapıyorsun işte!
Üstümden sayısız sel geçip aşındırsa da en körpe, en naif yerlerimi sen yine "eski" beni bekliyorsun hafifçe sırtını yasladığın koltuğunda... Gelmemi bekliyor, bir yandan iktidarını,hükmünü sorguluyorsun..
Öncesi de sonrası da gözyaşı,eksiklik,dipsiz bir yalnızlık..İşte bunları hesaba katamıyorsun!
